NIEUW NIEUW NIEUW NIEUW NIEUW NIEUW NIEUW NIEUW
Vanaf 4 maart is mijn nieuwe fotogids over de libellen van Nederland verkrijgbaar in de boekhandel en ook rechtstreeks bij mij te bestellen.
Klik hier om rechtstreeks naar de voorbeeldpagina en het bestelformulier te gaan.
Op 7 juli ontdekte ik een rups van de koninginnenpage in een venkelplant in onze tuin. Hij was al ongeveer 5 cm. lang en behoorlijk dik. Helemaal blij was ik. Even later ontdekten we in een andere venkelplant ergens anders in de tuin nog 5 dikke rupsen! De vlinder zelf hebben we destijds niet gezien, maar dit is erg leuk. En nu maar hopen dat we het verpoppen en het uitkomen van de vlinder ook mee kunnen maken.
Heel af en toe kwam er wel eens een zadellibel vanuit Zuid-Europa of Noord-Afrika met gunstige wind in Nederland terecht. In 2018 waren er dat wat meer. Ik ben toen nog naar Texel geweest om er één op grote afstand te zien. Maar dit jaar spant de kroon: bijna overal in Nederland worden de laatste weken zadellibellen gezien. Soms meer dan 10 op één plek. En ze zijn er niet alleen, ze paren en ze zetten eitjes af, vooral bij plasjes die vrij kaal zijn en ondiep. Ik zag zelf een paartje eitjes afzetten op vochtige aarde. De ontwikkeling van de eitjes en larven gaat snel bij de zadellibel, dus we kunnen dit najaar wellicht weer genieten van zadellibellen: de tweede generatie. Of de eitjes en larven daarvan onze winter overleven is zeer de vraag, mogelijk zijn bodem en water daar dan toch te koud voor. Op de plek waar ik was vlogen grote keizerlibel, zuidelijke keizerlibel en zadellibel, dus ik kon ze goed vergelijken.
De zadellibellen zetten eitjes af in tandem, een verschil met onze grote keizerlibel, waarvan het vrouwtje dat klusje alleen opknapt. Vaak wel met een patrouillerend mannetje in de buurt als bewaker. De zuidelijke keizerlibel zet de eitjes meestal ook in tandem af.
Zuidelijke keizerlibel
Voor de zadellibellen hier boven ben ik in Weert geweest, maar de maandag erop kwam ik een paartje eitjes afzettend tegen in het Leersumse Veld. De foto is niet geweldig, te ver weg, maar ik wil hem toch laten zien.
De vierde zit: de avond van 12 mei en de ochtend van 13 mei. In de avond konden we genieten van mooi licht op de naaldbomen. Rond 9 uur liet de eerste beer zich zien. Regelmatig verdween hij even, geïrriteerd door de kokmeeuwen. Daar lieten de beren zich regelmatig door verjagen. In de ochtend kregen we de zeearend weer op bezoek, die (te) ver van ons vandaan aan een karkas begon te trekken, ook de zeearend had last van concurrentie, hij werd gehinderd door de raven.
Het vervolg: de derde zit, de avond van 11 mei en de ochtend van 12 mei, in een andere hut met een andere omgeving. Hier meer bos, waar de beren meestal vanachter een heuveltje opeens voor je stonden. Maar ook vaak achter een boom, waardoor het lastiger was om vrijstaande beren te fotograferen. De eerste beer die kwam was een 4 jaar oude beer, die erg op zijn hoede was. Hij keek regelmatig om en stond af en toe rechtop om rond te kijken. Even later bleek waarom: er kwam een oudere beer het bos uit en de eerste maakte dat hij weg kwam. Later kwamen ze beiden nog een keer.
Van 8 t/m 13 mei ben ik met een georganiseerde fotoreis naar Finland geweest om beren te fotograferen. De ochtend van 9 mei hebben we besteed aan de balts van de korhoenders. Dat is te zien in mijn vorige blog. Nu is het de beurt aan de beren.
Om 4 uur in de middag word je naar de schuilhut gebracht. De meeste schuilhutten zijn voorzien van stapelbedden, ecotoilet en kachel, zodat je de nacht enigszins comfortabel kunt doorbrengen, al wachtend op de beren. Een paar uurtjes slapen kan ook, maar vaak word je gewekt door iemand die roept: “beer” of “wolf”. Dan sta je natuurlijk meteen weer naast je bed. Fotograferen gaat tot ongeveer 11 uur ’s avonds door en begint weer om 2 uur in de ochtend. Met hoge iso (tot 32000) en open diafragma (4.0) met Canon EOS 5DIV en Canon 500 mm 4.0. Wat later in de ochtend gaat de Canon EOS 7D II ook mee doen, iso max 1600.
Ik begin met de foto’s van de “eerste zit”: de avond van 9 mei en de ochtend van 10 mei.
De tweede zit: de avond van 10 mei en de ochtend van 11 mei. Met aan het eind van de avond de verrassing waarop we gehoopt hadden……………….de wolf! In de ochtend van 11 mei was het erg mistig.
In Nederland gaat het slecht met de korhoenders. Ook het herintroductieproject op de Sallandse Heuvelrug gaat niet vanzelf. Maar in Finland zijn er nog genoeg. Ik ben met een korte georganiseerde reis naar het Boreal Wildlife Centre in Viiksimo geweest. De eerste ochtend konden we meteen aan de bak: om 2.00 u. opstaan, 2.30 u. vertrek en tegen 3.00 u. zaten we in de schuilhut. Toen we aankwamen hoorden we op een ander veld de korhoenders al bolderen, maar bij ons veld begon het kort na onze aankomst. We zagen 13 mannetjes en 3 vrouwtjes. Het gebolder duurde enkele uren, dus we konden lang genieten van het geluid van de korhoenders, de opkomende zon voor ons en bovendien nog van 3 kraanvogels die een rondje over het veld maakten. Ook de kraanvogels lieten zich nog even goed horen.
De dagen hierna stonden in het teken van de berenfotografie, daarover in het volgende blog.
Vandaag op zoek gegaan naar rupsjes van het oranjetipje: helaas niet gevonden, wel eitjes, mannetjes en vrouwtjes. Onderweg nog een landkaartje op “hollands kant”.
In het Leersumse Veld eindelijk de eerste libellen: een viervlek en een noordse witsnuitlibel. Helaas van allebei geen foto, ze waren erg vliegerig. Ik kwam ook nog een grote sluipwesp tegen: Megarhyssa perlata, een mannetje. En niet te vergeten onze Piëmontezen: er lopen zeker tien kalfjes rond, maar deze twee waren nog niet gelabeld.
