De Bruuk en de Millingerwaard

Het weekend van 22 t/m 24 juni waren we met de plantenwerkgroep van de KNNV afdeling Zeist Heuvelrug en Kromme Rijn op stap in de omgeving van Nijmegen. We kampeerden op camping Het Smokkelpad in Groesbeek, aan de Nederlands-Duitse grens. Na de avondmaaltijd op vrijdag maakten we een kort wandelingetje langs de Groesbeek en in het Slumke. Het Slumke is vrij toegankelijk. Er stonden veel orchideeën (gevlekte orchis volgens een beheersmededeling op internet), slangenlook en schildereprijs. We zagen daar ook tengere grasjuffers. Zaterdag zijn we langs de Leygraaf naar De Bruuk gelopen.

Onderweg zagen we veel weidebeekjuffers, lantaarntjes, enkele azuurwaterjuffers en een blauwe breedscheenjuffer. In de beek watergentiaan die zeer spaarzaam bloeide

en kleine egelskop.

Er waren niet veel vlinders op deze bewolkte dag:

behalve witjes zagen we ook koevinkjes

en af en toe een landkaartje.

Ons hoofddoel voor deze dag was De Bruuk.

Een prachtig gebied met veel bloeiende orchideeën,

moerasspirea,

jacobskruiskruid met rupsen van de Sint Jacobsvlinder,

moeraskartelblad,

grote wederik

wateraardbei

en kattenstaart.

Hoewel wilde zwijnen hier eigenlijk niet mogen komen, zagen we volop hun sporen. Zeker de bordjes niet gelezen! Helaas zagen we ook hier weinig vlinders: vooral witjes.

Na een korte rust op de camping hebben we in een restaurant een pannenkoek gegeten en zijn daarna met een vrijwilliger van Natuurmonumenten op zoek gegaan naar het vliegend hert. Na een excursie over de Sint Jansberg gingen we de kever zoeken. Dat was makkelijker dan gedacht: er werd al snel een vrouwtje gevonden dat op het fietspad zat.

Dat schijnen ze vaker te doen, waarschijnlijk vanwege de warmte van het asfalt. Niet handig, want we vonden er ook één die aangereden was.  De gids heeft haar maar even op een boomstobbe gezet. Vrij snel daarna vonden we een mannetje dat door het gras kroop en weer even later konden we vliegende mannetjes bewonderen.

Als toetje ( na de door de gids uitgedeelde kruidkoek) hebben we nog even naar vuurvliegjes gekeken.

Zondag zijn we na het inpakken van de tenten naar de Millingerwaard gegaan. Dat gebied is de laatste jaren behoorlijk op de schop gegaan. Je mag daar vrij struinen en dat is leuk. In de plas bij de vogelkijkhut bloeide enorm veel watergentiaan, langs de plas stond zwarte mosterd, zwarte toorts en een groot soort kruiskruid. Daar tussen in natuurlijk nog veel meer kleinere planten, zoals bijvoorbeeld rode ogentroost.

Hieronder nog een paar foto’s:

beekpunge

witte waterkers

Er is veel kwel in dit gebied: ijzerbacterie

 

wilde bertram

bont zandoogje

koevinkje

onbekende keverlarve, ongeveer 5 cm. groot

Vliegend hert

De grootste kever van ons land is zeldzaam. Hij zit alleen op bloedende eiken op een paar plaatsen in Nederland. Die zijn redelijk geheim, dus ik ga hier niet verklappen waar de foto’s gemaakt zijn. Het is goed uitkijken geblazen bij zo’n boom, want de kevers lopen ook gewoon over de grond.

De larven van het vliegend hert leven vijf tot zeven jaar in de grond voor ze als volwassen kever aan de voortplanting kunnen beginnen. Afhankelijk van de voedselkwaliteit worden de mannetjes drie tot 8 centimeter groot. Wij zagen maar één vrouwtje en zeker vijf mannetjes, verschillend van grootte. De grootste was ongeveer zes centimeter en die zat op de grond toen we aankwamen. Ook zaten er twee op ooghoogte op de stam. Al snel kropen ze alle drie naar boven. Op de plek waar de boom bloedde, ongeveer drie meter hoog, zaten ze het meest. Het grootste mannetje vonden we een tijd later terug onder aan een zijtak, parend.